|
Mi ĉiam amis ĉi solecan monton, kaj ĉi barilon, kiu tiel larĝe la horizonton fermas de l' rigardo. Sed dum mi sidas kaj rigardas, transe senlimajn spacojn kaj transtere grandan silenton kaj kvieton profundegan imagas mi kaj mia koro preskaŭ ekfrostotremas. Kaj dum muĝas vento tra l' branĉoj, mi komparas ĝian voĉon al ĉi silent' senlima kaj ekpensas pri la Eterno, pri l' epokoj mortaj kaj pri la nuna, viva, laŭta. Dronas mia animo en ĉi senlimeco kaj estas dolĉe en ĉi mar' ŝiprompi. |